BELKİ DE UZAK DEĞİLDİR...
Herkesin içinde sakladığı bir gizli bahçesi vardır kimseye kapısını açmadığı ve kendisini saklayıp kolladığı.Üzüntüye düştüğü vakit ya da kendini yalnız hissettiği an oraya sığınır ve kendini güvence altına alır.sevginin varlığını orada hisseder kimi zaman .Kimseye açamadığı sevgi cümlelerini oraya eki verir ve hasat zamanının gelmesini bekler.Üzüntülerinin kırgınlarının üzerine ölü toprağı döküverir.Çünkü orası ona aittir kimsenin onu orada yıkmayacağını, üzmeyeceğini, kırmayacağını bilir.Kendini özgür hisseder.Kimine göre bu yaptığı doğru olmayabilir fakat onu bu şekilde yaşamaya mahkum eden insanlar onun kıymetini bilmeyenler yüzündendir.Ama bu kişi şunu da bilir bir gün ektiğim sevgi tohumları büyüyüp yeşerecek ve sonunda asıl huzura erişebileceğim düşüncesidir onu hayata bağlayan.Yani ne kadar üzülürsek üzülelim her batan güneşin ardından yeniden doğacak olan güneş tekrar yeryüzünü aydınlatacak ve er ya da geç her karanlık aydınlığa kavuşacak … sadece sabırlı bekleyiş istediği